خيلى چيزها توى ذهنم هست كه بنويسم
اما همه ى ذهنم تحت الشعاع اخبار مربوط به ناپديد شدن سه كوهنورد ايرانى پس از فتح بزرگشان است
تا همين ديروز ته وجودم فكر مى كردم پيدا مى شوند... حتما.. حالا.. زود
اما خبر عدم موفقيت هلى كوپتر به دليل وضعيت هوا همه ى ذهنم را تغيير داد..
براى چنين صعودهايى معمولا كلى برنامه ريزى مى شود.. هواى اين جاها بسيار انقلابى است
يادم افتاد به چند سال پيش كه بچه هاى گروه كوه با يك هفته تاخير رفتند دماوند و مجبور شدند از ميانه ى راه برگردند
يك هفته زمان زيادى است، دنياى آن بالا خيلى وحشى است
و براى ارتفاعات پاكستان هر ساعت كه مى گذرد انگار كه اين پايين فصل گذرانده باشى
ارى واقعا زمان يك پديده ى نسبى است
راستش من هم اگر جاى كوهستان بودم پسشان نمى دادم.. دردم مى آيد از اين حرف ولى واقعا پسشان نمى دادم
كوهستان ها شكارچيان قهارى هستند در انتخاب ناب ترين ها
و بعد ما فكر مى كنيم قصه ى آرش افسانه است
هعى.... هعى
